top of page

Interview with wounded Georgian soldier, Miro Vanadze

Updated: Sep 26

ინტერვიუ დაჭრილი ქართველ ჯარისკაცთან, მირო ვანაძესთან


By Matthew Parish

მეთიუ პარიშის მიერ


A translation of this article into Georgian appears below, after the English version

ამ სტატიის თარგმანი ქართულად მოცემულია ქვემოთ, ინგლისური ვერსიის შემდეგ



On a date in September in 2024, I attended a military hospital in a location in Kyiv that for obvious reasons will not be revealed, to do something fairly rare: to interview a wounded soldier for the international media. This soldier was from Georgia, and his story was extraordinary. The interview was undertaken with the approval of the hospital and military and other authorities, and indeed in the presence of a number of other military personnel. The hospital ward was clean and the staff were attentive if brusque. This was a well-run military hospital. Because my Georgian wounded soldier, who I was permitted to name as Miro Vanadze, was considered a risk from the Russian intelligence community still embedded in Kyiv with malicious motives, a soldier was present at all times.


Miro, a cheerful person in the circumstances that he had spent four months in the same hospital bed and had almost lost his leg or even his groin, wanted to tell me his story. We used an interpreter between English and Russian to conduct the interview. A link to a podcast of the interview appears at the end of this article. It is important to recount that Miro has a history of high sporting achievement, having been twice world champion in MMA (mixed martial arts) and  also a political career as Chairman of the International Assembly of Georgian People, that has played a key role in protecting the rights of Georgians against Russian cultural domination in the occupied territories of Georgia, South Ossetia and Abkhazia, that have effectively been under Russian occupation since 1992. We often forget about these areas; but they are much the same as Ukraine.


Miro was a Senior Sergeant in the 28th Mechanised Brigade of the Armed Forces of Ukraine, and the following interview has been edited for content and clarity, and was undertaken in Russian using a Russian-English interpreter.





I am here to interview Miro Vanadze, who is an injured soldier from Georgia with the Ukrainian Armed Forces, from his hospital bed. Good afternoon Miro.


Nice to meet you.


When did you join the Ukrainian Armed Forces, and what motivated you to do that?


Actually it was 2022, when the first invasion of Kyiv took place.


So why did you decide to come and support Ukraine?


Actually the first reason because of the similar history, the similar situation, which we had thirty years ago, that Russia was also invading the territory of Georgia, and the second reason is because Ukraine is a strategic partner to Georgia and we understand that we should stop Russia, and not let Russia occupy another territory.


After your basic training with the Ukrainian Armed Forces, can you tell us where you were deployed along the front line?


Actually I had no military experience or background, I was not trained, exactly, there was not training, there was just my desire to help Ukraine, and I was joined to a group of city citizens in the way of a militia, and this group was put together to resist the siege of Russia towards Kyiv from the north.


And this was an informal defence unit rather than a regular unit of the Ukrainian Armed Forces?


It was an official unit but without any contracts.


Did you receive any training? You say you’re not a military man. Did you receive six weeks’ basic training of the usual kind, when you started?


Actually I was trained only for two days, informally by my friends, who showed me elementary military skills.


Did you learn how to fire a gun?


Yes, I was trained to fire a gun, but nothing else.


So you were taught to fire a gun.


I was told that in that direction there are some Russians, and you can do what you want with your gun in this direction.


So you were given an assault rifle, and told, the Russians are over there, shoot at them.


It was all very unexpected. Even knowing the history of the region, it was surprising just to be told that the Russians had invaded and I had to shoot them.


What level of fitness training were you put through before you joined the military?


Actually I was always professionally fit because I was a professional sportsman, and I was twice world champion of the MMA [the Mixed Martial Arts association].


So you came to Ukraine, you had two days’ training, and you were put on the front line?


Yes, it was all very spontaneous. I quickly made friends, but in the winter months they all died; and because this was an informal unit they don’t have any official status, whether they are heroes are just the disappeared.


Did you buy body armour or other usual equipment to protect yourself?


I wasn’t given anything. At the beginning I was given just a few things from volunteers; but now it is more professional.


So in the early days it was just anything that volunteers would contribute?


It was a varied situation from time to time but if we were lucky would receive some gifts or contributions from volunteers.


Can you tell us where you were on the front line? Which locations you were at on the front line?


Bucha [just northwest of central Kyiv, where the notorious massacre of civilians was undertaken by the Russian Armed Forces as they departed], and various other locations around that region.


For how long were you fighting?


From the very beginning until I became injured [four months ago].


Did you take many breaks during this period?


From the very beginning there was no preparation or military training and then there was some professional training later.


So that was more recently?


From the very beginning we were given time off for that.


When were you injured?


Four months ago, in the Donetsk region.


How were you injured?


From a drone.


Was this a kamikaze drone?


It was a small FPV drone [a “first person view” drone”, that is controlled by an operator with a joystick using a camera attached to the front of the drone].


What injuries did you suffer?


When I was injured I had severe leg wounds, and arm injuries.


At one point you lost a lot of blood, because I notice there is an IV drip in your leg.


Yes.


Last time I came to see you about two weeks ago you seemed in a worse condition. Do you feel better today?


Better, but a period of rehabilitation will begin.


How long will that last?


Between six months and one year.


So you may be in this hospital for another year?


Tomorrow I can be discharged from the hospital but I must organise the rehabilitation [physiotherapy] programme myself.


Will you stay in Ukraine or will you go back to Georgia?


I will try a programme or rehabilitation in Ukraine, and maybe later in Poland.


What do you have to say to the Russian people about the Russian invasion of Ukraine?


Russian people should pay the same price for what they do in Abkhazia, actually it was 300 people killed and 14,000 people displaced in Sukhumi [a city in Russian-occupied Georgia], And in the 2008 Russian invasion of Georgia, Russia deported Georgian people to Russia, and Russia paid no compensation for those actions.


And what is happening in Ukraine is the same; everything is clear; Russian actions are totally barbaric; I hope that the West will help with the supply of long-distance military weapons including ballistic missiles, which Ukraine just needs to protect itself. There are not enough F-16’s, and we do not have enough Patriot missiles [advanced air defence systems used by the West].


What messages would you have for the Western governments that are supporting Ukraine?


We need more help. If Russia wins here [in Ukraine], the next country will be invaded shortly afterwards. It is a very real and huge risk. Russia must be stopped here.


Do you think you will go back to fighting, once you’ve gone through rehabilitation, if the war is still going on; or do you think this is the end of your career as a soldier?


[Nurse interrupts, giving instructions to the patient]


I am very sad thinking about this subject, because I am a professional sportsman, and already for four months I am not so active. Psychologically it is very difficult for me. I was very active all the time in my previous life.


And now you have to spend four months in a hospital bed. That must be very frustrating.


What happened happened, and there is nothing you can do about it.


You have to move on.


Yes.


Are there any other comments you’d like to make at this time, either about the war or about your personal situation?


No, thank you.


Thank you for your service to Ukraine. Slava Ukraini. I wish you all the very best in the future.


Thank you.


Thank you very much.


——


2024 წლის სექტემბერში, მე დავესწარი სამხედრო ჰოსპიტალს კიევში, რომელიც გასაგები მიზეზების გამო არ გახდება ცნობილი, რაღაც საკმაოდ იშვიათი რამის გასაკეთებლად: დაჭრილი ჯარისკაცის გასაუბრებაზე საერთაშორისო მედიისთვის. ეს ჯარისკაცი საქართველოდან იყო და მისი ამბავი არაჩვეულებრივი იყო. ინტერვიუ ჩატარდა ჰოსპიტალის და სამხედრო და სხვა ხელისუფლების თანხმობით და მართლაც რიგი სხვა სამხედრო პერსონალის თანდასწრებით. საავადმყოფოს პალატა სუფთა იყო და პერსონალი ყურადღებიანი იყო. ეს იყო კარგად მართული სამხედრო ჰოსპიტალი. იმის გამო, რომ ჩემი დაჭრილი ქართველი ჯარისკაცი, რომლის დასახელების უფლება მირო ვანაძედ მომეცა, განიხილებოდა რისკად ჯერ კიდევ კიევში ჩართული რუსული სადაზვერვო საზოგადოების მხრიდან მავნე მოტივით, ჯარისკაცი ყოველთვის იმყოფებოდა.


მიროს, მხიარულ ადამიანს იმ ვითარებაში, რომ ოთხი თვე გაატარა იმავე საავადმყოფოს საწოლში და თითქმის დაკარგა ფეხი ან საზარდულიც კი, უნდოდა ჩემთვის თავისი ამბავი ეთქვა. ინტერვიუს ჩასატარებლად გამოვიყენეთ ინგლისური და რუსული თარჯიმანი. ინტერვიუს პოდკასტის ბმული მოცემულია ამ სტატიის ბოლოს. მნიშვნელოვანია აღვნიშნოთ, რომ მიროს აქვს მაღალი სპორტული მიღწევების ისტორია, ორჯერ იყო მსოფლიო ჩემპიონი MMA-ში (შერეული საბრძოლო ხელოვნება) და ასევე პოლიტიკური კარიერა, როგორც ქართველი ხალხის საერთაშორისო ასამბლეის თავმჯდომარე, რომელმაც გადამწყვეტი როლი ითამაშა დაცვაში. ქართველების უფლებები რუსეთის კულტურული ბატონობის წინააღმდეგ საქართველოს, სამხრეთ ოსეთისა და აფხაზეთის ოკუპირებულ ტერიტორიებზე, რომლებიც ფაქტობრივად იმყოფებოდნენ რუსეთის ოკუპაციის ქვეშ 1992 წლიდან. ჩვენ ხშირად ვივიწყებთ ამ ტერიტორიებს; მაგრამ ისინი თითქმის იგივეა, რაც უკრაინა.


მირო იყო უკრაინის შეიარაღებული ძალების 28-ე მექანიზებული ბრიგადის უფროსი სერჟანტი და შემდეგი ინტერვიუ რედაქტირებულია შინაარსისა და სიცხადისთვის და ჩატარდა რუსულ ენაზე რუსულ-ინგლისური თარჯიმნის გამოყენებით.


მე აქ ვარ, რათა საავადმყოფოს საწოლიდან გამოვიკითხო მირო ვანაძე, რომელიც საქართველოდან უკრაინის შეიარაღებული ძალების დაშავებული ჯარისკაცია. შუადღე მშვიდობისა მირო.


სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.


როდის შეუერთდით უკრაინის შეიარაღებულ ძალებს და რამ განაპირობა ამის გაკეთება?


სინამდვილეში ეს იყო 2022 წელი, როდესაც კიევში პირველი შეჭრა მოხდა.


რატომ გადაწყვიტეთ მოსვლა და უკრაინის მხარდაჭერა?


ფაქტიურად პირველი მიზეზი მსგავსი ისტორიის გამო, მსგავსი ვითარების გამო, რომელიც გვქონდა ოცდაათი წლის წინ, რომ რუსეთიც შემოიჭრებოდა საქართველოს ტერიტორიაზე და მეორე მიზეზი არის ის, რომ უკრაინა არის საქართველოს სტრატეგიული პარტნიორი და გვესმის, რომ უნდა შეაჩერე რუსეთი და არ მისცენ რუსეთს სხვა ტერიტორიის ოკუპაცია.


უკრაინის შეიარაღებულ ძალებში საბაზისო მომზადების შემდეგ, შეგიძლიათ გვითხრათ, სად იყავით განლაგებული ფრონტის ხაზზე?


ფაქტობრივად, არ მქონდა სამხედრო გამოცდილება და გამოცდილება, არ ვიყავი გაწვრთნილი, ზუსტად, არ იყო წვრთნა, იყო მხოლოდ ჩემი სურვილი, დავეხმარო უკრაინას და შემომიერთდნენ ქალაქის მოქალაქეების ჯგუფს მილიციის გზაზე და ეს ჯგუფი. გაერთიანდა ჩრდილოეთიდან კიევისკენ რუსეთის ალყაში წინააღმდეგობის გაწევისთვის.


და ეს იყო არაფორმალური თავდაცვის ქვედანაყოფი და არა უკრაინის შეიარაღებული ძალების რეგულარული ქვედანაყოფი?


ეს იყო ოფიციალური ერთეული, მაგრამ ყოველგვარი კონტრაქტის გარეშე.


გაიარეთ რაიმე ტრენინგი? შენ ამბობ, რომ სამხედრო კაცი არ ხარ. მიიღეთ თუ არა ჩვეული ტიპის ექვსკვირიანი ძირითადი ტრენინგი, როცა დაიწყეთ?


ფაქტობრივად, მხოლოდ ორი დღის განმავლობაში ვვარჯიშობდი, არაფორმალურად ჩემი მეგობრები, რომლებმაც დამანახეს ელემენტარული სამხედრო უნარები.


ისწავლეთ იარაღის სროლა?


დიახ, მე გაწვრთნილი მქონდა იარაღის სროლაზე, მაგრამ სხვა არაფერი.


ასე რომ, თქვენ გასწავლეს იარაღის სროლა.


მითხრეს, რომ ამ მიმართულებით რამდენიმე რუსია და ამ მიმართულებით თოფით რაც გინდა ის გააკეთეო.


ასე რომ, თქვენ მოგცეს ავტომატური თოფი და უთხრეს, რუსები იქ არიან, ესროლე მათ.


ეს ყველაფერი ძალიან მოულოდნელი იყო. რეგიონის ისტორიის ცოდნითაც კი, გასაკვირი იყო მხოლოდ იმის თქმა, რომ რუსები შემოიჭრნენ და მე უნდა მესროლა.


რა დონის ფიტნეს ვარჯიში გაიარეთ ჯარში წასვლამდე?


ფაქტობრივად, მე ყოველთვის პროფესიონალურად ვარ მზად, რადგან ვიყავი პროფესიონალი სპორტსმენი და ორჯერ ვიყავი MMA-ში [შერეული საბრძოლო ხელოვნების ასოციაცია] მსოფლიო ჩემპიონი.


ასე რომ, უკრაინაში ჩამოხვედი, ორდღიანი ვარჯიში გქონდა და წინა ხაზზე დაგაყენებდნენ?


დიახ, ეს ყველაფერი ძალიან სპონტანური იყო. მალე დავმეგობრდი, მაგრამ ზამთრის თვეებში ისინი ყველა დაიღუპნენ; და რადგან ეს იყო არაფორმალური დანაყოფი, მათ არ აქვთ ოფიციალური სტატუსი, არიან თუ არა ისინი გმირები უბრალოდ გაუჩინარებულები.


იყიდეთ ჯავშანი ან სხვა ჩვეულებრივი აღჭურვილობა თავის დასაცავად?


მე არაფერი მომცეს. დასაწყისში მოხალისეებისგან მხოლოდ რამდენიმე რამ მომცეს; მაგრამ ახლა უფრო პროფესიონალია.


ასე რომ, ადრეულ დღეებში მოხალისეები მხოლოდ რაიმეს შეადგენდნენ?


დროდადრო განსხვავებული სიტუაცია იყო, მაგრამ თუ გაგვიმართლა, მივიღებდით საჩუქრებს ან შემოწირულობებს მოხალისეებისგან.


შეგიძლიათ გვითხრათ სად იყავით ფრონტის ხაზზე? რომელ ლოკაციებზე იყავით ფრონტის ხაზზე?


ბუჩა [კიევის ცენტრალური ჩრდილო-დასავლეთით, სადაც რუსეთის შეიარაღებულმა ძალებმა განხორციელდა მშვიდობიანი მოსახლეობის ცნობილი ხოცვა-ჟლეტა, როცა ისინი წასულიყვნენ] და სხვა სხვადასხვა მდებარეობებს ამ რეგიონის გარშემო.


რამდენი ხანი იბრძოდი?


თავიდანვე ტრავმამდე [ოთხი თვის წინ].


ბევრი შეისვენე ამ პერიოდში?


თავიდანვე არ ყოფილა არც მომზადება და არც სამხედრო მომზადება, შემდეგ კი გარკვეული პროფესიული მომზადება.


მაშ ეს უფრო ცოტა ხნის წინ იყო?


ამისთვის თავიდანვე დასვენების დრო მოგვცეს.


როდის დაიჭრა?


ოთხი თვის წინ დონეცკის ოლქში.


როგორ დაშავდა?


დრონიდან.


ეს კამიკაძე დრონი იყო?


ეს იყო პატარა FPV დრონი [დრონი „პირველი ადამიანის ხედვის“ მიერ, რომელსაც აკონტროლებს ოპერატორი ჯოისტიკით თვითმფრინავის წინა მხარეს დამაგრებული კამერით].


რა დაზიანებები მიიღეთ?


როცა დავჭრი, მძიმე ჭრილობები მქონდა ფეხზე და მკლავზე.


ერთ მომენტში ბევრი სისხლი დაკარგე, რადგან შევამჩნიე, რომ ფეხში IV წვეთოვანია.


დიახ.


ბოლოს, როცა შენს სანახავად მოვედი დაახლოებით ორი კვირის წინ, შენ უარეს მდგომარეობაში ჩანდი. თავს უკეთ გრძნობ დღეს?


უკეთესია, მაგრამ რეაბილიტაციის პერიოდი დაიწყება.


რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს?


ექვსი თვიდან ერთ წლამდე.


მაშ, შეიძლება კიდევ ერთი წელი იყო ამ საავადმყოფოში?


ხვალ შეიძლება გამომწერონ საავადმყოფოდან, მაგრამ რეაბილიტაციის [ფიზიოთერაპიის] პროგრამა თავად უნდა მოვაწყო.


დარჩები უკრაინაში თუ დაბრუნდები საქართველოში?


ვცდი პროგრამას ან რეაბილიტაციას უკრაინაში და შესაძლოა მოგვიანებით პოლონეთში.


რა უნდა თქვათ რუს ხალხს უკრაინაში რუსეთის შეჭრის შესახებ?


რუსმა ხალხმა იგივე ფასი უნდა გადაიხადოს იმისთვის, რასაც აკეთებს აფხაზეთში, სინამდვილეში ეს იყო 300 ადამიანი მოკლული და 14000 დევნილი სოხუმში [ქალაქი რუსეთის მიერ ოკუპირებულ საქართველოში], ხოლო 2008 წელს რუსეთის მიერ საქართველოში შემოჭრისას რუსეთმა ქართველი ხალხი გადაასახლა რუსეთმა და რუსეთმა ამ ქმედებებისთვის კომპენსაცია არ გადაიხადეს.


და რაც ხდება უკრაინაში იგივეა; ყველაფერი ნათელია; რუსეთის ქმედებები სრულიად ბარბაროსულია; ვიმედოვნებ, რომ დასავლეთი დაეხმარება საქალაქთაშორისო სამხედრო იარაღის, მათ შორის ბალისტიკური რაკეტების მიწოდებაში, რომელიც უკრაინას მხოლოდ თავის დასაცავად სჭირდება. არ არის საკმარისი F-16 და ჩვენ არ გვაქვს საკმარისი პატრიოტის რაკეტები [დასავლეთის მიერ გამოყენებული საჰაერო თავდაცვის მოწინავე სისტემები].


რა მესიჯებს მისცემდით დასავლეთის მთავრობებს, რომლებიც მხარს უჭერენ უკრაინას?


მეტი დახმარება გვჭირდება. თუ რუსეთი აქ [უკრაინაში] გაიმარჯვებს, მომდევნო ქვეყანას მალევე შემოიჭრება. ეს არის ძალიან რეალური და დიდი რისკი. რუსეთი აქ უნდა შეჩერდეს.


როგორ ფიქრობთ, დაუბრუნდებით ბრძოლას, როგორც კი რეაბილიტაციას გაივლით, თუ ომი ჯერ კიდევ გრძელდება; ან ფიქრობთ, რომ ეს თქვენი ჯარისკაცის კარიერის დასასრულია?


[მედდა წყვეტს, პაციენტს მითითებებს აძლევს]


ძალიან ვწუხვარ ამ თემაზე ფიქრით, რადგან პროფესიონალი სპორტსმენი ვარ და უკვე ოთხი თვეა, არც ისე აქტიური ვარ. ფსიქოლოგიურად ძალიან მიჭირს. წინა ცხოვრებაში ყოველთვის ძალიან აქტიური ვიყავი.


ახლა კი საავადმყოფოს საწოლში ოთხი თვე უნდა გაატარო. ეს უნდა იყოს ძალიან იმედგაცრუებული.


რაც მოხდა მოხდა და ვერაფერს გააკეთებ.


თქვენ უნდა გადახვიდეთ.


დიახ.


არის თუ არა რაიმე სხვა კომენტარი, რისი გაკეთებაც გსურთ ამ დროს, ომის ან თქვენი პირადი მდგომარეობის შესახებ?


არა, გმადლობთ.


მადლობა უკრაინას გაწეული სამსახურისთვის. სლავა უკრაინა. ყოველივე საუკეთესოს გისურვებ მომავალში.


გმადლობთ.


დიდი მადლობა.


---


URL for download of interview (in English / Russian):

ინტერვიუს ჩამოტვირთვის URL (ინგლისურ / რუსულ ენაზე):

Comments


bottom of page